Kolor: Żółty - szlak rowerowy oznaczony w terenie znakami drogowymi lub piktogramami na drzewach - na białym tle czarny rowerek z żółtym paskiem lub strzałkami. Kolor szlaku nie jest związany ze stopniem jego trudności.
Nazwa: „Kazimierz Dolny-Opole Lubelskie-Bęczyn”
Ranga: Ponadlokalna
Dystans: 68 km
Stopień trudności: Trasa średnio trudna
Rodzaj: Przejazdowy
Rodzaj nawierzchni: asfaltowa 40 km, utwardzona 5 km, gruntowa 23 km
Punkty startowe:
Początek: 51o19’08,0”N, 021o57’18,6”E (Kazimierz Dolny - skrzyżowanie drogi powiatowej i gminnej obok Ośrodka Wczasowego ARKADIA)
Koniec: 50o59’27,4”N, 022o05’54,1”E Bęczyn - skrzyżowanie dróg w kierunku Urzędowa i leśniczówki „Wolski Bór”
Przebieg trasy:
Kazimierz Dolny – 3,2 km - Cholewianka – 3,4 km - Zagajdzie – 2,3 km - Rogów – 3,5 km - Polanówka – 9,7 km– Pomorze – 5,0 km - Opole Lubelskie (Zespół Szkół Nr 1) - 3,4 km – Grabówka (most na rzece Chodelce) – 4,3 km – Dębiny – 3,4 km – Siewalka (Szkoła Podstawowa) – 1,7 km – Ruda Godowska (przepust drogowy na cieku wodnym) - 3,7 km – Budzyń – 1,3 km - Wólka Komaszycka – 4,2 km - Puszno Godowskie – 2,5 km – Dąbrowa Godowska – 2,3 km – Świdno – 1,3 km - Majdan Bobowski – 3,5 km - Kol. Boby – 6,4 km - Natalin – 3,0 km - Bęczyn.
Krótka charakterystyka:
Trasa wraz z czerwonym szlakiem „Kazimierz Dolny-Kraśnik” tworzy pętlę o długości ok. 150 km.
Szlak przebiega południkowo przez teren Kazimierskiego Parku Krajobrazowego, Chodelskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu i Kraśnickiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, łącząc 3 powiaty – puławski, opolski i kraśnicki. Rozpoczyna swój bieg w Kazimierzu Dolnym obok ośrodka wypoczynkowego „Arkadia” i kończy w Bęczynie łącząc się z czerwonym szlakiem rowerowym „Kazimierz Dolny - Kraśnik”.
Ciekawe miejsca na szlaku:
Bęczyn – wieś położona nad rzeką Urzędówką; znajduje się tu m.in.: warsztat garncarski rodziny Gajewskich (od 1753 r.), Punkt Edukacji leśnej przy leśniczówce Wolski Bór, pomnik mjr Hieronima Dekutowskiego ps. „Zapora”.
Bielsko – warsztaty archeologiczne organizowane w lipcu przez Muzeum Nadwiślańskie w Kazimierzu Dolnym.
Kazimierski Park Krajobrazowy został powołany w 1979 r. Zajmuje on obszar 13670 ha, zaś otulina 25000 ha. Na terenie Powiatu Opolskiego znajduje się tylko fragment parku o powierzchni 1690 ha i 4560 ha otuliny. Pod względem administracyjnym fragment ten występuje na terenie gminy Karczmiska i gminy Wilków. Kazimierski Park Krajobrazowy obejmuje fragment Płaskowyżu Nałęczowskiego i Równiny Bełżyckiej oraz piękny przełom Środkowej Wisły i wschodni skraj Równiny Radomskiej. Różnice wysokości między dnem doliny Wisły a krawędzią płaskowyżu dochodzą do 90 m. Na stromych zboczach przełomu odsłonięte zostały białe, wapienne skały podłoża. Sam płaskowyż pocięty jest gęstą siecią lessowych wąwozów, dochodzących do 30 m głębokości. Szczególną osobliwością geomorfologiczną parku jest wspaniała, 90-metrowej wysokości, niemal pionowa skarpa nadbudowana lessem, wznosząca się ponad ujściem rzeki Chodelki do Wisły, w rejonie wsi Dobre. Skarpa jest objęta szczególną ochroną jako rezerwat przyrody. Kazimierski Park Krajobrazowy jest rejonem występowania wielu źródeł wód powierzchniowych. Najpiękniejsze z nich znajdują się w dnach wąwozów w rejonie wsi Rogów. Szata leśna pokrywa ok. 20% powierzchni parku. Lasy liściaste porastają przede wszystkim zbocza wąwozów i nie tworzą na ogół większych zwartych kompleksów. Najcenniejsze florystycznie są niewielkie fragmenty muraw stepowych, które zachowały się na skarpie w Dobrem, w rejonie Męćmierza, na wzgórzu Albrechtówka, na Górze Trzech Krzyży i na skarpie w rejonie Janowca. Gdzieniegdzie można tam jeszcze spotkać tak rzadkie i ciekawe rośliny jak: wisienka stepowa, zawilec wielkokwiatowy, miłek wiosenny, oman wąskolistny, ostnica włosowata. W świecie zwierząt Kazimierskiego Parku Krajobrazowego na szczególną uwagę zasługują owady stepowe, występujące na skarpie w Dobrem oraz ptaki doliny Wisły. Na jednej z piaszczystotrawiastych wysp wiślanych utworzono rezerwat przyrody chroniący stanowiska lęgowe takich ptaków jak: ostrygojad, rybitwa białoczelna, mewa czarnogłowa, sieweczka obrożna.
Kazimierz Dolny – leży w miejscu, gdzie do Wisły uchodzi niewielki potok Grodarz. Już we wcześniejszym średniowieczu istniała tu osada Wietrzna Góra. Jest to jedno z najpiękniejszych polskich miast. Jako zespół krajobrazowo-architektoniczny zaliczany jest do zabytków najwyższej klasy.
Warto zobaczyć:
· Gotycko-renesansowy kościół farny zbudowany w poł. XV w. z fundacji Kazimierza Wielkiego.
· Baszta pochodząca prawdopodobnie z XIII w. jest najstarszym zabytek miasta.
· Ruiny gotycko-renesansowego zamku, wybudowany w poł. XIV wieku prawdopodobnie przez Kazimierza Wielkiego.
· Zabytkowe kamienice – Kamienica Celejowska, Gdańska, Biała i Górskich oraz renesansowy układ urbanistyczny miasta.
· Kościoł pw. Zwiastowania Najświętszej Marii Panny, Kościół Św. Anny.
· Góra Trzech Krzyży – punkt widokowy na miasto i okolice.
· Muzeum Sztuki Złotniczej, Kuncewiczówka.
Opole Lubelskie – w XIV w. gród z drewnianym zamkiem założony przez księcia opolskiego Władysława Opolczyka; prawa miejskie od 1418 r.; w XVI-VII w. silny ośrodek kalwinizmu; w 1761 r. pierwsza w Polsce szkoła rzemieślnicza; zachowany tzw. otwarty układ urbanistyczny z XIV-XVII z dwoma rynkami;
Warto zobaczyć:
· XVII-wieczny pałac Lubomirskich, przekształcony w latach 1766-1773 na okazałą rezydencję, która miała być konkurencyjna do pałacu Czartoryskich w Puławach. Przekształcony póYniej w koszary, obecnie jest siedzibą Liceum Ogólnokształcącego.
· Kościół parafialny pw. WNMP z 1650-75 r. z cenną polichromią.
· Dzwonnicę z II poł. XVII w.
· Klasztor trójskrzydłowy – obecnie plebania z l. 1740-48.
· Budynki kolegium pijarskiego z ok. 1750 r.
· Zespół pałacowo-parkowy w Niezdowie z XVIII–wieczną rezydencją Lubomirskich.
· Cukrownię z 1884 r.
· Pomnik przyrody – jeden z najstarszych wiązów na Lubelszczyźnie.
Polanówka – w XIX w. był tu folwark; kaplica św. Barbary i stacja kolei wąskotorowej – dawniej była tu ładownia cukrowni Opole, przez krótki okres w latach 50-tych stacja figurowała w rozkładzie jazdy pociągów osobowych. Obecnie tor ładunkowy jest zlikwidowany. Ostatni pociąg przyjechał tu 28 czerwca 2003 r. dziś już nieczynna.
Pomorze - dobrze zachowany, drewniany młyn wodny, pole biwakowe oraz „Ścieżka przyrodnicza Kleniewo”. Nieopodal znajduje się malownicze jezioro Bartków Ług.
Puszno Godowskie – w średniowieczu wieś włościańska, wchodziła w skład dóbr Godów. We wsi działa zespół obrzędowy „Kalina”, kultywujący miejscowe tradycje i zwyczaje ludowe. Warty zobaczenia jest obelisk upamiętniający obrońców przyrody ojczystej wzniesiony z okazji 75. rocznicy utworzenia Ligi Ochrony Przyrody.
Rogów – warte zobaczenia są wąwozy rogowskie i źródła Jaworzanki – Ośmiornica Rogowska.
Świdno – w średniowieczu stanowiło własność szlachecką; w XV w. wieś płaciła dziesięcinę plebanowi w Kłonicy; w XIX w. był tu folwark.
Urzędów – wieś leżąca na Wzniesieniach Urzędowskich, przy starym szlaku z Krakowa do Wilna. W miejscowości warty zobaczenia jest póYnobarokowy kościół z II połowy XVIII w., kaplica Św. Otylii z 1890 r. ze źródełkiem do której prowadzi aleja z rzeźbami oraz fragmenty obwarowań ziemnych.
Wrzelowiecki Park Krajobrazowy utworzony został w 1990 roku. Jego powierzchnia wynosi 4998 ha, zaś otuliny 13625 ha. Pod względem administracyjnym rozpościera się na terenie gminy Józefów i Opole Lubelskie, w całości znajduje się na terenie Powiatu Opolskiego. Park położony jest na pograniczu 3 jednostek fizjograficznych: Doliny Wisły, Wzniesień Urzędowskich i Kotliny Chodelskiej. Posiada bardzo urozmaiconą rzeźbę terenu: stromą krawędź doliny Wisły, liczne wąwozy lessowe, suche doliny, zagłębienia bezodpływowe o charakterze krasowym lub sufozyjnym, wreszcie pola wydmowe i równiny. Przyrodniczą i krajobrazową oś parku stanowi dolina potoku Wrzelowieckiego, głęboko wcięta w pokrywę lessową i skały węglanowe. Uchodzi ona do doliny Wisły, której zbocze na odcinku od Józefowa do Piotrawina stanowi fragment jednego z najpiękniejszych w Europie profili geologicznych odsłaniających utwory górnej kredy. W ujściowym odcinku Potoku Wrzelowieckiego oraz w dolinie Wisły występują zespoły wydm osiągających 10-15 m wysokości. Obszarom wydmowym towarzyszą podmokłe, wypełnione torfem niecki o średnicach 200-400 m. Lasy Wrzelowieckiego Parku Krajobrazowego cechuje duży stopień naturalności, wysoki udział płatów leśnych o cennych przyrodniczo, starych drzewostanach oraz występowanie wielu rzadkich gatunków roślin zielnych. Przeważają bory sosnowo-dębowe oraz grądy grabowo-dębowe. Z roślin rzadkich na uwagę zasługują: wawrzynek wilcze łyko, lilia złotogłów, parzydło leśne, bluszcz pospolity, tojad mołdawski, tojad dziubaty, turówka wonna oraz storczyki: podkolan biały i gnieźnik leśny. Na nasłonecznionych zboczach doliny Wisły występują interesujące zbiorowiska roślin stepowych z wisienką stepową, omanem wąskolistnym, miłkiem wiosennym, powojnikiem prostym. Na wydmach spotykany jest pięknie pachnący goździk piaskowy.
Opracował:
Jacek Rosły
.png)
